Lieve en dappere Vasco, afgelopen nacht is mijn allerliefste maatje in zijn slaap overleden, Nadat ie vorige week woensdag aan ’n acute maagtorsie is geopereerd. Ik wist dat de kansen voor hem erg klein waren, maar wilde het toch graag proberen omdat Vasco zelf nog zo graag verder wilde! Dat heeft ie van de week dan ook wel laten zien. Tegen alle verwachtingen in, herstelde hij erg voorspoedig na de operatie, ik ben de hele week zo trots op hem geweest! En wat had ik een bewondering voor hem, dat ie nog zoveel vechtlust had om te overleven! Zelfs de veearts was het met me eens dat dit toch wel ’n hele taaie en dappere hond was, met ’n wel heel speciaal karakter. Zeker nadat hij de 2e dag na de operatie alweer als vanouds tegen hem begon te blaffen…. Jan had zelfs de doos chocoladebollen al bijna besteld die we zouden krijgen van hem als Vasje er door zou komen…. Maar helaas heeft mijn lieve Vasco na deze zware week toch de strijd moeten staken….Waarschijnlijk heeft hij ’n acute hartstilstand gekregen en is hij zonder veel pijn in mijn bijzijn gestorven. Het afscheid en het gemis dat nog komt valt me erg zwaar, maar ik moet er vrede mee hebben dat hij op deze respectabele leeftijd zo rustig is ingeslapen. Wat heb ik van het gekke beest gehouden en genoten!!!

Hij is geboren op 4 juli 1997 en begin 1999 hebben we hem uit een asiel gehaald in Noord-Holland, het DIN-fonds genaamd.(Dalmatiër in nood, ’n asiel speciaal opgericht na de film: 101 dalmatiërs en nadat de dalmaat ’n beetje ’n modehondje werd en bij de verkeerde baasjes terecht kwam) Vanaf het eerste moment dat we hem ophaalde uit het asiel, was hij echt helemaal mijn hond, tjee wat hing hij altijd sterk aan me… maar als ik toen nog in Oss naar stal ging, kon hij niet mee omdat daar 2 herders woonden die niet van vreemde honden hielden. Maar dan bleef hij altijd bij mijn ouders in Ravenstein, waar hij ook erg genoot. Margriet ging bijna dagelijks met hem naar het bos omdat hij anders veel te veel energie over had. En ’s avonds maakte wij dan nog ’n hele lange wandeling met hem in het park of bij de maas langs de fiets. Later nadat we de bouwgrond voor de manege gekocht hadden, ging hij ’s avonds nog altijd met me mee naar de bouw waar we nog uren samen rond sjouwden. Toen we eenmaal in Berghem gingen wonen in de caravan was ie daar natuurlijk gewoon voortaan lekker de hele dag. En mijn god wat heeft ie daar gespeeld, de hele dag rennen, stokken zoeken, met balletjes spelen en vooral ook mij de hele dag in de gaten blijven houden.. hij verloor me dan ook nooit ’n moment uit ’t oog. Dat was ook de reden dat we begin 2002 Floyd erbij hebben genomen, die in het asiel in Oss zat. Echt bedoeld als maatje voor Vasco, zodat hij het dan misschien wat minder erg zou vinden als ie ’n keer ff niet bij me kon zijn, als ik moest rijden of lesgeven, Maar Vasco heeft zich nooit laten weerhouden om mij te blijven volgen. Uren heeft ie achter me aan gerend en ook als ik op het paard zat, ooit wel tot 2.00 uur ’s nachts bleef hij dat gewoon volhouden, dan rende hij gewoon steeds achter m’n paard aan waar ik op reed. Ik geloof niet dat ’n mens zich ’n trouwere kameraad kan wensen.

In de zomer van 2002 kreeg hij last van zijn nek en kreeg wat coördinatie problemen. In eerste instantie was het niet helemaal duidelijk wat het nu was, ’n tumor of ’n nekhernia, na vele dierenartsen bezoeken bleek het uiteindelijk het laatste te zijn. We hebben hem aan deze nekhernia kunnen laten opereren bij Dr. Otterschot in Utrecht. Een erg riskante operatie waar hij gelukkig goed doorheen is gekomen. Daarna volgde ’n lange tijd van revalideren, deze tijd heeft ie weer doorgebracht bij mijn ouders omdat ie daar meer rust kreeg al hier bij mij op de manege. Jan en Margriet hebben verschrikkelijk goed voor hem gezorgd, en daar ben ik ze ook altijd erg dankbaar voor geweest! In december 2002 kwam hij weer thuis bij mij op de manege, en hier heeft ie dus nog ruim 7 jaar kunnen genieten van zijn paradijsje op aarde! En wat heeft hij mij nog veel plezier gebracht in al die tijd! En zeker ook in de laatste, voor mij zo moeilijke jaren is ie een hele grote steun voor mij geweest. Hij was echt altijd bij me en altijd vrolijk en opgewekt. Ondanks dat hij ouder werd en links en rechts wat ging mankeren. Ieder ochtend z’n pilletjes, Cortaphen, Prilactone, Furosamide en Fortekor en dan kon ie er weer de hele dag tegen. En inmiddels wisten alle mensen die op stal kwamen wel dat ze op moesten letten voor Vasje, iedereen kende ook wel allemaal mijn stopzinnetje: ”Pas op voor Vasco”!

De laatste week ben ik ongeveer 24 uur per dag bij hem geweest om voor hem te zorgen na zijn operatie, en ik weet zeker dat hij nog erg heeft genoten van alle aandacht die hij van mij en alle andere kreeg. Zelfs de laatste avond was hij weer bij me met lesgeven en liep hij nog met me mee met afsluiten. Hij was tot het einde m’n aller trouwste en beste vriend. Wat zal ik hem ontzettend gaan missen! Maar ik moet me proberen te beseffen dat het voor Vasco zo goed is. Hij heeft ´n geweldig leven gehad met de grootste fanclub van heel Berghem e.o. Hij heeft genoten van ieder dag en ik van hem! Maar nu heeft hij de rust gekregen die hij verdiend.
Lieve lieve Vasje, bedankt voor alles wat je voor mij hebt betekend,je was mijn grote kanjer!
Lieve schat ik zal je ontzettend gaan missen en je nooit vergeten! Slaap lekker lieverd, ik hou van je!
Dikke kus en knuffel Lobke