Djaygo 15-12-2007 – 4-10-2021      

30 april 2009 was een memorabele dag voor Nederland, maar zeker voor ons.

Die dag kwam jij bij ons wonen. Het hele gezin was mee om je te ontmoeten bij een opvang huis van de DIN. Was er een klik, zou je ons accepteren. Spannend die rit. Maar gelukkig was er een klik en accepteerde je ons en zonder enige aarzeling sprong je in de auto.

En boy wat hebben we veel geluk en plezier met je gehad. Veel liefde over en weer.

   

   

Uren wandelen, uren zonnen, uren slapen, uren dromen.

En altijd op de uitkijk of de baas er al aan kwam.

Je was vanaf dag één gek op auto rijden en zat altijd als eerste achterin als de klep open ging.

Altijd mee op vakantie waar het ook heen ging.

De laatste paar jaar wilde de achterpoten niet meer zo mee werken en gingen op de bank en in de auto springen steeds moeizamer, tot op het punt dat je steeds vaker geholpen moest worden. Je hield je taai en groot, je was altijd vrolijk en in voor een wandeling.

Maar ook dat ging steeds moeizamer en kwam voor ons de vraag wanneer het echt over moest zijn.

Dat moment kwam toen je ons s‘nacht om hulp riep, van de bank op de grond en de pootjes droegen je niet meer. Je lag te spartelen, maar je kon niet meer overeind komen.

Toen was het definitief. We moesten afscheid nemen.

En boy, Djaygo wat valt dat zwaar.

Ook dit schrijven ging, zelfs een paar maanden later, niet zonder tranen.

En zoals het hele gezin er was op je op te halen, waren we er ook allemaal om je weg te brengen.

 

Nu geen pijn meer, alleen nog vrijheid.

Bedankt voor de jaren van vreugde die je bracht.

Tot straks boy.